1590.

Z. czuje się zasypywana słowami.
Są francuskie, angielskie, hiszpańskie, lecą na nią jak szarańcza, plącząc język i wypowiedzi. Sacacorchos czy ouvre-bouteilles? Komputer czy ordynator? Silence czy Silencio (taka melodia)? Pub-miejsce czy pub-reklama? Opuszczając hotel, życzy recepcjoniście bon voyage zamiast bonne chance, ale on i tak uśmiecha się szeroko: jest czwarta rano, quatre heure du matin, four in the morning; żegnaj, Paryżu.

1589.

E. jest oczami: trzyma na dystans.
M. podobnie: lecz woli pisać.
O. nie robi nic: przeżywa.
P. myśli i się zawiesza.
W maju, w środku Drzewa, wszystko się miesza.
Nic nie wyrasta.

1588.

Nie chcesz tego,
mówię. Masz w głowie inną mnie.
Ciebie nie ma, odpowiada.

1587.

Musiałam mieć taką minę,
jak moja matka, gdy na moje przywitanie odparła:
Dzień dobry pani.

1586.

A. ogłosiła
odcięcie z alfabetu liter, które uznała za nadmiarowe.
I tak Z. została wyrzucona na margines.
Chodź do mnie, szepnęła V., ale za późno.