V. przyśniła
rodzący się wiersz, próbowała go schwycić. Z sufitu opadały płachty czystego papieru i natychmiast się topiły. W kącie jej siostry i bracia tkały pajęczynę, wkrótce zarośnie cały pokój.
Jestem podrzutkiem, nie umiem tkać ani prząść, pisać ani rysować, umiem tylko śnić, wyłuskiwać z ciemnej materii słowa i obrazy, zamki i labirynty, znikające ścieżki, przestrzenie powietrza i śniegu.
Może one też są ich dziełem, myśli.
1223.
że ocaliłam ci życie pająku
nawet nie wiesz
że rozdeptałam cię mrówko
rozgniotłam mucho
uratowałam wróblu
(z pazurów kota)
że cię motylu biedronko
że cię ślimaku
oddałam samemu sobie
1222.
Jedne słowa
są jasne, inne porośnięte futrem.
Chodzą po lesie, łączą się w pary i rozdzielają. Czasem któreś do któregoś strzela, krew plami kartki.
Niektóre zostają same, gubią się i nikną w drzewach.
Jeśli stworzą jakieś zdanie, nikt go nie pozna.
1221.
piszę ołówkiem: pozwalam
słowom uciekać
1220.
moje ołówki?
układam je według wzrostu
1219.
Ten lekarz
jest najgorszy ze wszystkich!
To dlaczego do niego jeździsz? I płacisz takie pieniądze?
No właśnie. Dlaczego?
1218.
skrzydełka płatków goździków
które rysuję: ciągle chcą żyć ale
już bardziej czarne niż czerwone:
bardziej opadłe niż wzniesione
1217.
mężczyzna w parku
unosił dłoń wnętrzem do góry
pod klonem pełnym ptaków
usiądzie na nią któryś?
nie zdarzyło się
opuścił dłoń i pociągnął smycz
z psem na końcu
1216.
przy biurku
jestem w lesie:
zielone gałęzie
wszędzie
1215.
V. jechała windą
pełną czarnych manekinów. Stojący przy drzwiach obrócił do niej głowę. Zamiast oczu miał czerwone róże.
Winda stanęła, V. rzuciła się do wyjścia, manekin chwycił ją za kieszeń płaszcza. Uciekła powtarzając: To tylko sen, musisz z niego wyskoczyć.
Wyskoczyła, manekin siedział na jej łóżku.
Jego oczy czerwone róże.
