dla Niego
wieczność to chwila
a nie dał mi nawet stulecia
1310.
W południe V.,
czytając-drzemiąc na kanapie pod oknem, usłyszała oddech kogoś śpiącego obok. Tak samo o północy, w łóżku.
Może śni mnie ktoś, kogo śnię, pomyślała, może śni mu się to właśnie, ze mną w roli głównej.
1309.
nagle zamykamy okna
przed nocą
bo chłód wślizguje się pod skórę
i ciemność jest bardziej ciemna
że nawet Księżyc ujmuje jej blasku
poranki rześkie jak głąb kapusty
wieczory w długich witkach
pnących się do nieba
sierpień jest raną w pół drogi
po jednej stronie zieleń
po drugiej martwe łodygi
1308.
mrok: nieświadome
nie lepiej w pełnym blasku?
ktoś jednak prowadzi nas przez wzgórze
ktoś trzyma za rękę
i gdy przekraczamy rzekę
wirują w niej okruchy słońca
nikomu na nic
1307.
jak długo mamy wędrować
podziemnymi rzekami
zmieniać tygrysy w jelenie
i wilki we wróble?
ktoś dawno to postanowił
za nas: wystarczy postawić żagiel
z trawy? opuszki palca? rzęsy
spod powieki?
opłatka chleba
1306.
wieczór w towarzystwie
pana Mozarta: dawno
zgniłe palce wciąż biegną ścieżką
od wzgórza do jeziora
muzyka na wodzie flet
prowadzący łódź
wysoki ptak na dziobie
1305.
chmury opiły się nieba
a teraz sikają:
ulewa!
1304.
na monitorze owad
ruchoma litera
tańczy własny wiersz
1303.
Gdy V. wróciła do domu,
nie poznała go. Klatka i schody wyglądały obco, drzwi uciekały przed jej wzrokiem.
Na półpiętrze dwu-trzyletnia dziewczynka – niebieskie oczy, czerwone usta i czapeczka – leżąc, składała się i rozkładała jak scyzoryk.
Jestem elastyczna, bo mogę być, kim zechcę, wyjaśniła. A ty, kim jesteś?
1302.
drzewo podchodzi
patrzy na mnie z góry
zostań mówię
udaje że nie słyszy
